Mazi canlanýnca yürekte , imkanýn içindeki imkansýzlýðý da öðretiyormuþ meðerse hayat….
Geçen zaman içinde geçmeyen bir tek sen vardýn. Gözlerinin büyüsü dolduruyordu gözlerimi Þaþkýn,bir o kadarda karlýydý bakýþlarýn Hem söylüyor hem de susuyordun Hem vardýn,hem de yoktun Hem yakýyor hemde üþütüyordun. Sen vardýn ve bir yerlerde bekliyordun Ýkimizde birbirmizden habersizdik Sadece zamaný yaþýyor,alnýmýzýn yazýsý deyip geçiyorduk Bulduðumuz anda kaybediyorduk birbiirmizi Bir söze nasýl baþlanýr bilmeden dökülüyordu kelimeler En içten gülücükler oluþuyordu yorgun gözlerimizde ikizimizde aþkýn ne olduðunu bilmediðimiz acemiyce aþklarýmýzdan sikayetçi Hep þikayetçi hep acemi Gözlerimizle konuþtuðumuz zaman umut buluyorduk yarýnlardan Þikayet etmeden
Sanki yaðmurun temizlediði gibi gözyaþlarýmýzla temizliyorduk bedenimizi Arýndýrýyorduk ruhumuzu ,yapmacýk gül misali sadece rengi olup kokusu olmayan sahte ve yorgunluk veren ruhsuz aþklardan Hiçbir þey yapmadan özlüyorduk birbirimizi Ne sen benim kokumu biliyordun ne de ben senin Biz farklý topraklarda ayný taþýyan çiçektik Adýmýz papatyaydý. Baþkalarýnýn ayaklarý altýnda ezilirken birbirimizi bulduðumuz Biz yüreklerimizin sesi yýldýzlarýn ýþýðý suskunluðun sesi uzaklýðýn ve adý imkansýz aþk olan hayatýn yolcularýydýk. Hayatýn bir yerinde buluþtuðumuz…
Mazi canlanýnca yürekte , imkanýn içindeki imkansýzlýðý da öðretiyormuþ meðerse hayat…. Sosyal Medyada Paylaşın:
nilaydaeflal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.