Deli nuri’ydi adý hep öyle bildik onu,
Kýrk kere yamasan da yýrtýk gezerdi donu.
Çocukluk günlerimde yaklaþmaktan korkardýk,
Kuzu güdüp gelirken uzaklardan bakardýk.
Cahillik mi diyelim yoksa yoksulluktan mý.
Menenjit denen belâ o kör hastalýkdan mý.
Kendini hiç bilmedi lâkin zararý yoktu,
Hâl hatýr eder durur köyde seveni çoktu.
"Bana bakýyon mu" der bakýþý olur beter,
Fazla bir þey istemez sigara olsun yeter.
Anasýyla birlikte evde sýrt sýrta verip,
Yýllar geçti aradan yaþlandý kaldý garip.
Ne zaman köye gitsem koþar yanýma gelir,
Sadýk hocanýn oðlu diyerek beni bilir.
Elindeki ekmeði zorla ýsýrýverir,
Hâlini sorsam da ben gülerek cevap verir.
Day’ollarýn nuriyi daha bir çok severdi,
Adaþýný yakalar arada bir döverdi.
Ne bir gönül aradý ne de sevdâ yolunu,
Akýl balig deðildi bilemezdi solunu.
Belki her yerde vardýr nice dertten muzdârib,
Ne kadar anlatsam da kalacaktýr söz garib.
Þu yalancý dünyânýn esip giden yeliydi,
Aslýna bakarsanýz deli deðil veli’ydi.
............................................Kardelen26
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.