Haziran şiirleri..(4)

Sen hiç akasya aðacýna çýktýn mý
Yapraklarý yeþilken..

Hani çiçekleri beyaz olur, biraz da pembe;
Altýndan tren geçerdi,
Yoksa gördün mü sen de..

Ýki çocuk:
Biri dal gibi ince uzun;
Kýsa ve matruþ Diðeri..
Sýrtlarýnda çanta okula gidiyorlar
Bu görevi onlara kim verdi bilmiyorlar..

Ýstasyon:
Gri taþ bina;
Önünde banklar var yan yana:
Ve hat boyunca aðaçlar
Aðaçlar bakýmlý;
Belli ki her sene budanýyor,
Belli ki her akþam sulanýyor..

Yaklaþýnca istasyona çocuklar
Ýnce uzun olaný
Ucu yýrtýk çantasýný arkadaþýna emanet etti;
Ve bir çýrpýda akasya aðacýnýn dallarýna yerleþti..

Sen hiç akasya aðacýna çýktýn mý
Yapraklarý yeþilken..
Hani çiçekleri beyaz olur, bazen de pembe..

Çocuklar her zaman akasya aðacýna çýktýlar.
Bazen oyun olsun diye atalarýndan kalma,
Bazen de yemek için çiçeklerini..

Öyle mutlu etmiþti ki,
Yerden yukarda olmak aðaçtakini;
Çiçekleri yemeye koyulmuþtu
Ve açlýktan baþka her þeyi unutmuþtu..

Zaman: güneþten ýþýk, ýþýk damladý,
Matruþ çocuk geç kaldýklarýný anladý
Seslendi arkadaþýna
Sesi; tren düdüðünde çýnladý

En körpe çiçekleri yemek için
En uç dallara uzanmak
Utanmak en güçlü duygudur insana
Bir de yoksulluktan utanmak..

Sen hiç akasya aðacýna çýktýn mý
Yapraklarý yeþilken..

Girmeden istasyona kesik kesik öttü tren:

Arkadaþý kýrýlan dalýn sesini duydu
Lokomotifin altýnda yatan, ince uzun çocuktu..

Sedat Akýncý..
Sosyal Medyada Paylaşın: