SEVGİ PINARI

SEVGÝ PINARI

Bir garip pýnar vardý, ýssýz bir dað baþýnda;
Sanki hüzün taþýrdý suyunun akýþýnda.

Yüreðinden kaynardý suyu, saftý, temizdi,
Yýllarca çaðladý hep, ne yoruldu, ne bezdi.

Susuz bir yolcu bekler, hep yollara bakardý,
Heyhat! Kimse geçmezdi, o su boþa akardý.

Sonunda, birgün biri geldi; periþan ve aç
Yaþamak için sanki bir yudum suya muhtaç.

Öylesine içti ki, pýnarýn suyu bitti,
Sürünerek gelmiþti, selâm vermeden gitti.

Pýnar,küstü dünyaya, o gür kaynak kurudu.

(Benim ’Sevgi Pýnarý’ gönlümün masalý bu....)

Adem BÝLÝCÝ.
Sosyal Medyada Paylaşın: