insanlar akýyordu yanýmdan hýzla çocuklar anneler ve babalar vardý bir çocuðun aðlamasý karýþtý sözcüklerime sanki benliðimi esir almýþ gibi býrakmýyordu sesi
mýzýkçýlýk yapýp oynamýyorum iþte diyenlerde vardý hatta pembe kiremitli bir çatý bile gördüm kýrmýzý saçlý bir kýz çocuðu çatýnýn üzerinde duruyordu öylece ne kadar çok bana benziyordu hüzünleri ve þaþkýnlýðý
iki esir getirdiler meydana dilleri baðlý kader karþýsýnda dizlerinin üzerlerine çökmüþler birbirlerine soyunuyorlardý bir ara kadýnýn acý çýðlýðýna uyandým gitme diyordu çocuk gibi çaresiz ve teselli arayan naðmeleri karýþýyordu adamýn soluðuna
farkýnda olmadan küçük bir dünya yaratmýþýz sevgilim aþk iksirini yetiþtirmeye çalýþan sen telaþlý belki de bu yüzden korkuyorum ya kýyamet koparsa diye kaçmak istiyorum zamanýn gölgesinden tenin henüz suya deðmemiþ haline uçuk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
UÇUK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.