HA ÖLMÜŞÜM HA KALMIŞIM

Gönül yarasý yakar içimi.
Ha ölmüþüm, ha kalmýþým fark etmez.
Ýçime atarým onmaz acýmý.
Ha ölmüþüm, ha kalmýþým fark etmez.

Artýk çiçekler bir baþka açar.
Vefasýz dostluklar, kalbimi yakar.
Bülbül firar etti hanemden, baykuþlar öter.
Ha ölmüþüm, ha kalmýþým fark etmez.

Yýldýzlar kayboldu, güneþim soldu.
Hayatým dikenle, çakýlla doldu.
Yolllarým yol vermez, baðlandý kaldý.
Ha ölmüþüm, ha kalmýþým fark etmez.

Ýnsanlar vefayý rafa kaldýrdý.
Dost dediklerim düþman güldürdü.
Sevgiyi, saygýyý kökten öldürdü.
Ha ölmüþüm, ha kalmýþým fark etmez.

Tek dayanaðým mevladýr benim.
Vefa bilmeyene uzaktýr elim.
Yinede çok þükür, böyleymiþ yazým.
Ha ölmüþüm, hak kalmýþým fark etmez.


Muhlis SÜNBÜLCÜ.
Sosyal Medyada Paylaşın: