şair

çarpýþan sensizlik gibidir þairin þiiri
kuytularda kokan zambaklar gibi belki
sevmeden býkmayan yüreði
çýldýrmýþ olmalý þairin
kendine gelmez ne desen de
çünkü çizdiði yolu incedir þairin
geceler kadar karanlýk olur gözleri
bilmeden geçtiðini görecek zamaný
çürümüþ topraðýn altýndaki beden gibi
kaybolmaya meyilli olduðunu görecek
fakat her an aralýkta kalan umudunu korur þair

bir gülün dikeni deðildir þair
benzetmenin ötesindeki benzetmedir þair
sarmaþýklaþmýþ divane gönüllüdür þair
belki yalnýzdýr her zaman þair þiirinde
yalnýzlýk savrultur bedenini
bir anda sürüklendiðini görür
sahralardaki kum tanecikleri gibi
rüzgaralara takýlýr divaneler gibi
bir yandan bir yana ..
ama þair hafif rüzgar esintisine yenilmeyecek biridir
her zaman kendindeki gerçeðe adým atar
içindeki sesi dinler ve gider ardýndan gider þair...(yazan rýyo)
Sosyal Medyada Paylaşın: