düþüncelerde kalan son sevgim hayat uatncýnda alevlendi kaybetmek belki son anda kazanmam olmuþtur aþka yürek gerek derdim kendime çünkü sadece sen vardýn kendimde bende kaybolmayan alevlerin baþlangýcýydýn giden sen olunca arkadan gelen ben oldum hep iþte sen karþýmdasýn bazen hayatýn kýyýsýndaki dalgalar gibi silip süpürdün beni mavi denizler maviliðinde aldana aldana kaboldum hayat denen utancýn abidesi kuytu yalnýzlýðýmda kabardý sürüklenircesine kayboldum gözlerinin içinden yavaþça düþen yaþlar gibi sensiz çaresizce bilinmedik diyarlara sonbahar yaðmur gibi daldým kendi kendime,savrularak küçüldüm aniden sonsuzca kapýlýp rüzgarlara çarpa çarpa hayat kývýlcýmýnda yok olmaya mahküm yýldýzlarýn ardýndaki sevdamý akýttýn yaþlarýma mahsumca küçük umutlarýna kayýpverdi mahsumca.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
rıdvan doğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.