BEN GELDİM ANNE

Aðlamak,
Ayrýlýktý, sanki.
Sanýrým, ilk onu öðrettin,
Hayata býrakýnca bedeninden?
Ýþte, o gündü anne, iþte o gün,
Doðum günümdü anne,
Anne olduðun gün.
Beni görünce,
Þahikalara çýkmýþ. duygularýn,
Býçak gibi, kesilmiþ sancýlarýn.
Saðlýklý büyüsün, bebeðim diye,
Kundaða sarmýþ, beþiðe yatýrmýþ,
Emek kokan, nasýrlý ellerin.
Ve uyandýkça,
Inga ýnga...
Seslenirdim bu sesle,
Yanýma yaklaþýrdýn, nefes nefese.
Kucaðýna tutsak bir asker olur,
Dudaðýmla saldýrýrdým, açtým sana.
Damaðým deðerdi can suyuna,
Yaþam çekerdim içime, dakikalarca.
Açlýðým biterdi, ninnilerin eþliðinde,
Baþým omuzunda, sýrtýmý okþardýn.
Susardým, bir anlýk,
Tekrar baþlar, gel diye aðlardým,
Hemen yetiþirdin hani,
Sana hiç doyamazdým ki,
Doyamadým anne...
Ýlk banyo yaptýrdýðýn zaman,
Boncuk boncuktu terin heyecandan,
Bir- iki derken, alýþmýþtýn ama,
Daha sonra ben olmuþum ya,
Büyüdükçe, sana sorun yaratan.
Hiç vazgeçer mi, pes eder mi,
Benim annem.
Beni avutmak, adýna,
Makamýný bozmuþ, þarkýlarýn,
Güldürmek için,
Kendine göre hoþ buluþlarýn,
Hoþ buluþlarýn, olmuþ anne.
Sekiz aylýkken daha,
Ekmeði çorbaya daldýrýp,
Dudaðýma býrakmýþ annem.
Odanýn içinde emeklerken,
Babam alýnca baðrýna, bir tuaf bakarmýþým.
Ben annemi bilirdim hep, çocukken.
Bir yaþýna, gelince,
Anneme doðru yürümüþüm, sevinçle.
Beni sarýnýp sýrtýna,
Tütün, buðday, pamuk tarlasý,
Yaz aylarýnda, aðaç gölgesi dibinde,
Kýþýn battaniye içinde,
Tarlalarda büyümüþüm, yakýnýmda annem.
Vatanýma milletime, hayýrlý olacak,
Okuyacak benim evladým, diye,
Topraða düþürüp, alýn terini,
Çalýþýrken söylermiþ, komþusu Elif’ e.
Bir toprak,
Bir de ben yorarmýþým annemi.
Þýmarýklýðýmý yine de basarmýþ, baðrýna.
Okula baþlamama iki yýl kala,
Ebediyete uðurlamýþým, annemi,
Hep saklamýþlar benden,
Oysa, elimde karanfil yanýndaymýþým.
Konu-komþu kandýrmýþlar,
Geri gelecek, gelecek diye,
Bunca yýl onu beklemekten,
Belki,
Çok çabuk büyümüþüm.
Çalýþkan olma ülküsüyle, hayat yollarýnda,
Býkmadan, yýlmadan, yalnýz yürümüþüm.
Öyle istiyorum ki,
Gün yanýðý, gülen yüzünü,
Þehrin yüzünden önce görmeyi.
Bahçeden güller, nergisler topladým.
Sana getirdim anne, dualarýmý sana,
Keþke elini öpüp, alnýma verebilsem,
Hiç kimse ve hiçbirþeye benzetmeden,
Sarýlýp da, anneciðim diyebilsem.
Yine bakýþlarým sayýsýz kere öpüyor,
Mezar taþýndaki, soluk resmine.
Dalmýþým, mahsurum derinlerde,
Hasret adlý, batan gemimde,
Gözlerim aðlýyor, gözlerim anne,
Gözlerim ki, gözlerinin içinde.
Ardýndan, bir bulut geçkini oluyor,
Yüzüm sel baskýnýna tutulmuþ, duruyor.
Seninle bir dereden dökülürüm denize,
Hayatta; boþlukta büyüyor gibiyim,
Ne seninle böyle geçen gündüzlerin,
Ne de, ay yýldýzlý gecelerin anlamý var.
Senden sonrasý bir milattý ömrümde,
Seni bana gösteren, bayramlar deðil,
Beni sana götüren, bayramlar oldu anne...
Ve düþündükçe;
Aklýmýn en kutsal yerine,
Çokluðun düþer, çokluðun anne,
Bana veda ettiðin, yokluðunun içine.
Seni karþýma, vakitsiz alýr getirir hasretin.
Gözlerinden karanfil dökülür üstüme.
Özleminle sarýlý, üþüyen öksüz bedenim,
Gün geçtikce daha da aðýrlaþýr.
Kaldýrýmlar ki, ayak izlerini saklar,
Bana, eli tutulmuþ çocuklarý gösterir,
Her adýmým sevda mayýnýna basar,
Kanatlarým kýrýlýr, yüreðim kanar,
Soluðum çýrpýnýr, bakýþlarým susar,
Ýlk yardýmýna muhtaç kalýrým.
Seni ararým, dokunamam anne,
Dokunamam,
Düþlerine...
Sen gideli,
Yýldýzlarým çalýndý, gökyüzünden,
Sabahcý umutlarým olsada, gecede,
Ne içkim var, ne de siðaram.
Sevmezsin diye baþlamadým anne.
Eskisi gibi, buðday baþak vermiyor,
Saban atýlmýyor,
Tütün kokmuyor, tarlalar.
Bardaktan boþanýrcasýna, yaðmýyor yaðmurlar,
Yalancý baharlar, farklý mevsimler.
Acayipleþti havalar.
Gökkuþaðýný bile göremiyorum,
Göremiyorum anne.
Dün halamýn oðlu Mehmet,
Senden bahsetti,
Yýllar önce okulu býrakýnca,
Bana okulununa geri dön,
Boþver þucu-bucu olmayý, demiþti.
Haklý olduðunu, sana deðil, bana itiraf etti.
Otuzyedi yýl geçti.
Savaþlar devam ediyor,
Savaþlar anne.
Boþ yere ölüyor anneler,
Boþ yere ölüyor melekler,
Melek anneler ölür mü?
Konuþursan suçlusun,
Susarsan suçlu, çalýþýrsýn suçlu,
Suçluyum anne, suçum bu.
Nasýl hakkýmý helal edeyim,
Hakkýmý yiyen namussuzu.
Hayat hergün birþey öðretiyor,
Öðretiyor bana.
Ne desemde azdýr sana,
Çünkü hep vardýn, var olanda bir parça.
Adýna yazamadýðým,
Yarým kalan þiirler gibi,
Bil ki anne, bil ki.
kendimi getireceðim, sana kendimi,
Kimbilir,
Belki, söyleyemem seni sevdiðimi.
Belki, söyleyemem sana geldiðimi.
Farzet ki, benim;
Topraðýna düþen, son cemre,
Sana son kez, yazýyorum iþte,
Ben geldim anne...
Sosyal Medyada Paylaşın: