Ablam görmüþ vitrinde ve hiç düþünmeden almýþ
Bana sürpriz olsun diye.
Bir çocuk sevinciyle geldi; “kapa gözlerini” dedi.
Elimi tuttu sevgi dolu ve avuçlarýma býraktý,
Çocukluðumu býrakýr gibi.
Hissettiðim an elimde
Gözlerim ve kalbim yandý, anlatýlýr gibi deðil.
“Þemsiye çikolatam”
Çocukluk aþkým.
“Bak gördün mü ne buldum sana” dedi ablam.
O an bana þemsiye çikolatayý deðil de;
Çocukluðumu yeniden vermiþ gibiydi.
Her ýsýrdýðým lokma biraz daha yaklaþtýrdý geçmiþime…
Kalbim daha çok acýdý! Babam geldi de aklýma.
Sýrf ben sevineyim diye hiç üþenmez,
Her akþam alýp gelirdi.
Nede olsa ben onun pamuk prensesi,
Biricik sevdiðiydim.
Ben onun her þeyiydim.
Hiç bitmesin istedim “þemsiye çikolatam”
Sanki o tükendikçe
Gerçekler yüzüme vuruyordu, týpký bir þamar gibi.
Nefesim tükeniyor,
Boðuluyordum geçmiþin kýrýntýlarýnda.
Caným ablam;
Her zaman yanýmda olan.
Biliyorum beni mutlu etmek için tüm bu çaban.
Gerçekten ben mutluyum abla!
Zaman zaman gözlerimin dolduðuna
Yalnýz aðladýðýma bakma.
Onlar kimi zaman sevincin,
Kimi zaman kederin gözyaþlarý.
Ama sen bunlarý düþünüp üzülme benim için.
Ýnan ben bakarým baþýmýn çaresine.
Babamýn yerini de doldurmaya çalýþma;
Ben alýþtým artýk yokluðuna.
Beni mutlu etmek için kendini zorlama
Ne olursun abla.
Biliyorum sen benden çok yoruluyor,
Bizden çok üzülüyorsun.
Her zamankinden daha çok yük var omuzlarýnda.
Serap Baycan
Ankara / 2002
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.