AYRILIKLA BÜYÜRDÜ İNSAN

Zaman vurdu
Serinde akan suya
Güneþi doðurmak için
Kullar çýktý duaya

Bekliyorum gözlerindeki durakta
Çekip gitmenin ertesinde
Kara bulutlarý gömecektim
Gömecektim kara bulutlarý

Bahtsýzdý onlar,
Karalanmýþ harflerden örülmüþ
Ayrýlýk hücrelerinden döküleceklerdi.
Deðirmen olacaktý dünya
Sonra ikimizi de öðütecekti.

Ayrýlýkla büyürdü insan
Savaþ, acýmýzý ikiye katlardý
Ekmek uðruna kuyruklar
Gidip de dönmeyecek oðullar
Taþýrdýk.

Yaðmur kimi zaman
Sel olur kaplardý, yüreklerimizi
Soðutmak için uðraþýrdý yangýnlarý
Yangýnlar ki en çok gece uykuda yakalardý

Kar yaðardý sonra
Beyaza büründürmek için
Günahkârlarý
Üþürdü içim, aðlardý gözlerim
Küçük çocuk olurdu zaman
Kýrmýzý yanaklarý.

Dokunamadýðým parmaklarým olurdu
Saramadýðým yaralarýn.
Zaman akýp giderdi
Deðirmen olurdu dünya o vakitler
Ýkimizi de öðütürdü.





Sosyal Medyada Paylaşın: