Karanlığın Gözlerine Işık Tutamadık Ata'm

Sen, laik Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu;
Türk’ün, Türk’lüðün adý, sesi Ata’m.
Muþtularla gelmek isterdim 29 Ekim’de,
Cumhuriyet’imin 86. yýlýnda
Ama bulamadým ilime, bilime,
Çaðdaþlaþmaya dair tek bir ýþýk
Göremedim güneþin gözlerinde bir umut!
Diller baþka, yürekler baþkaydý
Bir kaya gibi saðýrdý,
Bir pýnar gibi dilsizdi gezegen!..

Aðýt yakýyordu göçe zorlanan kanatsýz kuþlar!
Týrmanan terörle topraðý öpüyordu gözü yaþlý analar,
Kan kokuyordu buðday,
Elinde bayraðý, yüreðinde Ata’sý
Vataný uðruna þehit düþüyordu asker.
Hainler pusuda, sarmýþ ülkeyi karanlýða gebe düþler.
Nasýl gelseydim sana muþtularla Ata’m?

Yeniden çizilirken kadýnla erkeðin yol haritasý,
Kardeþi kardeþe düþman ediyordu bir bez parçasý
Örtülü-örtüsüz diye ayrýlýrken insanlar
Toz kokuyordu deney bekleyen laboratuarlar
Ve halý, kilim yerine kara çarþafla türban dokuyordu tezgahlar...

Tek tek yok oluyordu deðerlerimiz AB uðruna
Açýlmayacaðýný bile bile koþuyorduk kapalarýna
Ve açýlmadan kilitler, gönderiliyorduk geriye:
’Bugün git, yarýn gel, daha çok ödevin var yapýlacak,
Çok engelin var aþýlacak!..’
Bu kadar saf mýydýk biz Ata’m?

ABD dersen, her an yanýmýzda el ele, kol kola
Ýstihbaratta bir numara, yok ediyor terörü kendince (!)
Nedense hep bizden, hep Türk’ten gidiyor Ata’m!?
Kandýrýlýyoruz, yalanlara inandýrýlýyoruz
Ve kurduðun Cumhuriyet’in kýymetini bilemiyoruz
Bu ülke uðruna ölen binlerce þehidimizin
Ve senin kemiklerini sýzlatýyoruz Ata’m, sýzlatýyoruz...

Tam da medeniyeti yakaladýk,
Arþa deðecek baþýmýz derken,
Karanlýða gidiyordu ülkem
Her gün biraz daha geriye...Geriye...

Ýþte manzara bu, tablo karamsar,
Hangi yüzle gelseydik kabrine Ata’m
Diller baþka, yürekler baþka
Oyun içinde zoraki bir oyun...
Layýk mýyýz SANA, Cumhuriyet’ine
Ve binlerce þehidimizin kanýyla boyanmýþ Bayraðýmýza
Layýk mýyýz?...

Ya affet,
Ya da akýl-fikir ver Ata’m!
Baþaramadýk,
Karanlýðýn gözlerine ýþýk tutamadýk!


Rukiye Çelik
29 Ekim 2009

Sosyal Medyada Paylaşın: