Hüzünlü baþlayan bir haftanýn, Sevinçli bir Salý günüydü sanýrým, Gülücüklerim deste deste, Sözlerim beste besteydi, Vardý bir hal, keyfim yerindeydi elbette,
Gerçi sabaha kadar hüzün hakimdi ya, Þükürler olsun, kurtuldu dertlerinden....
Kanser hastasý bir dostum vardý, Haftalardýr hastahanede, tedavide Ve son birkaç gündür komadaydý, günler sonra bekleyiþlerin ardýndan bu sabah ameliyattan çýkmýþtý....
Bütün gece uyumamýþtým, Gözlerim, kan çanaðý olmuþtu aðlamaktan, Seccadem þahittir bu duruma, Secde yeri varya hani, Alnýmýn deðdiði yer, Ýþte oradan doðrulurken ezan sesleriyle, Gözyaþlarým yanaklarýmdan aþaðý, bardaktan boþanýrcasýna çaðlamýþtý....
Ve yeni doðmakta olan güne, Hayýrlý sabahlar diyen Güneþ’e Ve daha ne varsa hayatýma gerekli, Hepsi bana yabancý olmuþtu,
Kulaðým saðýr, düþüncem kahýr, Bedenim her zamankinden daha aðýrdý... Hayalim yüksek bir duvarýn önünde çaresiz gibiydi.... Ve neden sonra acý bir zil sesiydi, evimin yarý boþ odalarýnda yankýlanan... Gelense dostumun kardeþiydi, Seslendi telaþla, ’aç abi aç’ dedi, ’Müjdem var sana...’ Ve çakýlýp kaldým öylece, boðazýmda bir yumruk düðümlüydü, Durdum bir an ve gelen haber, müjdelerin hangisiydi...
öyle ya, müjde vardý, müjde vardý... Hep derdi bana ’ölsem benim için kurtuluþ’, herkes bilirdi söylediklerini.... Bana göreyse müjde hayata dönüþ... O benim dostumdu, can dostum..... Ve beklediðim o müjdeli haber, benim müjdemdi ve o yaþýyordu.....
Ýþte bugün bu sebepten neþeliyim...
Tuttum hastahanenin yolunu, ayaklarým dolaþtý kaç kere, gece baþ ucunda beklemek istemiþtim oysa, izin vermeyip, git dinlen demiþlerdi.... günlerdir nerede yaþadýðýmý bilmeden almýþtým nefeslerimi oysa....
Ve þimdi ona koþuyordum tekrar, merdivenleri bir çýrpýda çýkýp, odasýnýn önüne geldiðimde, heyecaným öyle çoktu ki, yüreðim dýþarý çýkacaktý sanki, ve dediler, ’Biraz beklemeniz gerek.’
Çekildim bir köþeye ve bekledim... Eski neþeli günlerimiz geçti gözümden, ’Var mýydý bizim gibi dost’ dedim kaç kere.... Ýç çekerek ne hatýralar film oldu ve aktý hayal perdelerimden....
Ben bu minval üzere iken, O sýra bir çocuk getirdiler, Beþ altý yaþlarýnda ha var ha yok, yüzünde çektiði acýnýn gerçek izleri fotoðraf fotoðraf iþleniyordu hafýzama... içim acýdý, yüreðim yandý, annesiydi herhalde yanýndaki, ve ’kanser tedavisi görüyor abisi’ dedi, gözlerim doldu, nutkum tutuldu, sanki bir an nabzým durdu,
Ve çekinerek sordum, ’çok mu canýn yanýyor’,
Verdiði cevap çok manalýydý, tam bir gerçek ve imalýydý, ’Evet abi’ dedi, ve ardýndan, ’Ama biliyor musun dayanmam gerek’ ’Çünkü, dayanmazsam geçmeyecek...’ ............... dayanmazsam geçmeyecek... dayanmazsan geçmeyecek... dayanmazsak geçmeyecek... ............... kulaklarýmda çýnladý dakikalarca....
Yere çökmüþüm, dizlerimin baðý çözülmüþ, Göz yaþlarým çoktan özgür olmuþlar, Belki de hiç dinmeyecek, Ve o çocuk, ..............daðlardan büyük bir yürek taþýyordu, ser levha oldu bana, ..............o küçücük aðýzdan çýkan, büyük söz,
’Dayanmazsam geçmeyecek’
19.07.04 / Frankfurt
- Hayatýn her döneminde ne kadar içinden çýkýlmaz durumlar olsa da, öðrendim ki, dayanmazsam geçmiyor, geçmesi için sabýr, azim ve irade ile dayanmak gerek....
Metin Eser Sosyal Medyada Paylaşın:
MetinEser Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.