ANNE

ANNE

Nice zahmetlerle taþýdýn karnýnda beni,
Dayanýlmaz aðrýlarla doðurdun Anne.
Yýllarca bakýp, besledin yanýnda,
Ben ise bir gün bile seni bakamadým Anne.

Uykusuz kalýp hep beni uyuturdun,
Benden fýrsat bulduðun zaman uyurdun.
Hastalansam baþucumda aðlar dururdun,
Ben ise seni yanýma alamadým Anne.

Yýllarca sofranda besledin beni,
Üþümeyeyim diye, giydirdin eski ve yeni.
Bütün bunlara karþý bense seni,
Bir gün soframa buyur edemedim Anne.

Ýþte varlýðýyla sevindiðin evlat,
Sen hasta yatarken o çok mu rahat.
Eðer verilseydi, bana bir fýrsat,
Senin yerine ben ölürdüm Anne.

Bu dünyada sana vermedik huzur,
Yinede ediyordun haline þükür.
Hakkýný helal etmezsen, Cehennem hazýr,
Oðlun Cehennemde yansýn, istermisin Anne.

Ana evladý için edermiþ, canýný feda,
her þeye katlanýr etmezmiþ o’na eza.
Çýrpýnýrmýþ, yeter ki evladým yaþasýn diye,
Evlat ise onu ölecek diye bakarmýþ Anne.

Dünya da iþimiz iþ, aþýmýz aþ,
Unutuldu, Ana, Baba, Bacý, Kardaþ.
Kalmadý artýk güvenilir sýrdaþ,
Topraðýn altý üstünden, belki iyidir ANNE.

(01- 02/05/2000 –ÝZMÝR)
Ferhat Öðmen (Karahüseyinoðlu Osman

Sosyal Medyada Paylaşın: