Geceden sabaha tüm şehir çıplak ayaklarımla dolaştım yine

Geceden sabaha tüm þehir çýplak ayaklarýmla dolaþtým yine
Önde ben, arkamda ise yalnýzlýk..
Yoruldu bedenim karanlýðýn dört mevsiminde
Bir an tökezleyip düþmüþüm Azrail’in önüne
Bedenim kan revan içindeyken
Her bir hücreme ölüm korkusu iþlemiþken
Son nefesimde ismini sayýkladýðým sevdamla
Yine de vazgeçmedim senden.

Sývasý dökülmüþ duvarlar gözlerimde büyüyor yine
Sýrtýmda ayrýlýk kýrbacýnýn kapanmaz izleri
Seni bu kadar sevmiþken
Ayrýlýk defterini elime tutuþturmuþken
Korkuyorum yarýnlarýmdan ecelden korkar gibi
Gözleri yolcu kalbimle
Yine de vazgeçmedim senden..

Susuz kaldým, çöllerin serabýna koþtum
Ayrýlýk konuþurken ben hep sustum
Son kez bir gülüþünü görmek için kaçarken
Düþmüþüm dipsiz kuyularýn dibine
Iþýða hasret gözlerimde gözlerinin hasreti varken
Mülteci yüreðimle
Yine de vazgeçmedim senden.

Karanlýk geceye verdim tüm umutlarýmý
Beklerken sen’ li güzel yarýnlarýmý
Yalnýzlýðýn hain pususunda
Ölüme boyun eðdi yorgun düþmüþ yarýnlarým
Hayalleri yarým kalmýþ yetim çocuk gibi
Azrail’ e koþarken tüm ayaklarým
Son nefesimde bile ismini sayýkladýðým sevgimle
Yine de vazgeçmedim senden...

Sosyal Medyada Paylaşın: