HAYAL ARASI SICAK EKMEK

Dün beþ yaþýndaydým.
Bahçemizin soðuk merdivenlerinde oturmuþ,
Annemi bekliyordum..
Ayaklarým çýplak,karným aç..
Bir dokunsalar elime,
Avuçlarýmda sýktýðým yüreðim sanki ýsýnacak..
Bir tutam ümit koysalar önüme hanii,
Ýçimdeki bütün sobalar tutuþacak..
Ve......
Çocukluðumu üþüten ayaz gözlü rüzgarlar,
Alev alev yanacaktý...

Mevsimlerden sonbahar..
Midemde,hazan renkli yapraklarýn yeþil hýþýrtýsýnda yanan bin har..
Tek oyuncaðým ise,
Yarýsý kýrýk sopamýn ucunda sallanan iri bir solucan..
Bakýþlarýmda iklimler yanarken,
Ben düþünüyorum..yine;
Acaba annem bu akþam hangi yemeði yapacak..
Yoksa umutlarýmýz yine mi oruç tutacak..
Ne kadar merak etsemde,
Bir o kadar umusamýyorumdum..
Ben;sopamýn ucunda çaresizce sallanan o solucanýn,
Yuvarlak kývrýmlarýna bakýp bakýp gülüyordum..
Gerçek uzaklýklarýn yalan dolu hayallerine dalýyordum..Ve;
Yalnýzca düþlerinde tokluðun hazzýný yaþayan aç bir çocuðun,
Bir tabak sýcak çorbanýn yada bir dilim pirzolanýn..
Eskimiþ tadýný hatýrlamaya çalýþýyordum..
Yani kýsacasý;Ýçimdeki yaþlý çocuk ne yapmamý istiyorsa..
Ben onu yapýyordum..

Hayaller kuruyordum kendi kendime..
Belkide abim,
Birkaç sarhoþ balýk tutup,
Sýrtýnda oltasý.
Ayýk adýmlarla eve gelecek..
Bize mükellef bir ziyafet çekecek..
Kýlçýklarýný bile hesap ediyordum..
Onlarý evin bodrumunda gizlice beslediðim sarman yiyecek..
Ya ablam:
Elleri delik deþik olsada çalýþmaktan,
Yorgun avuçlarýnda ya bir elma þekeri ile yada;
Bir külah sarý leblebiyle..
Islak yanaðýmý okþayacaktý..
Velhasýl iþte çocukca avunuyordum..

Onlar görmesede benim bildiklerimi,
Ben herþeyi hissediyordum..
Ama sormaya korkuyor,
Biliyor ama susuyordum..
Fakir evimizin gönlü tok yüreðinde uyurken,
Düþümde, taze bir ekmeðin hasretini kokluyordum...
Tadý diþimden dilime deðmeyip mideme inmesede..
Hayali hayal ile katýk edip biraz doyuyordum...


Bugünse,bulutlarýn özgürce aðladýðý yaþtayým..
Soðuk merdivenlerine oturup bekleyeceðim,
Bir bahçem bile yok...
Ayaklarýmda yün çoraplar,karným týka basa tok..
Ama yüreðimin açlýðýndan kimsenin haberi yok..
Tokluðum beþ yaþýndaki o gülen çocukta rehin kaldý..
Herþeyim var...
Lâkin..........
Bir tek o rehini kaldýracak hazinem yok..
Yani ben’de ben yok..
Þimdi......
Yýllar önce kaybettiðim ben’i arýyorum...
Bulamýyorum..
Ben’de ben yoksam eðer,
Öyleyse artýk ben’de yarýn da yok..
O zaman!
Biz yok olduk ey hat! bir ben kaldým bir de ...
Bende olmayan ben..

Ne ben varým artýk nede beni güldüren o yaþlý çocukluðum..
Sýcak ekmek arasý hergün acýlarýmý ýsýrýyorum..
Herþeyimin varlýðýnda hiçbirþeysizliðime aðlýyorum..
Ben aç ve soðukta huzurla uyuduðum, o mutlu evimizi özlüyorum..
Varlýkta yok olurken,yoklukta var olmayý bekliyorum...

Hadi bana da uðra ey ölüm meleði...
Kaybettiðim biz’e kavuþtur artýk ben’i....
Bitsin ben’imin bana olan hasreti......


Ecedemet...








Sosyal Medyada Paylaşın: