Unutmuþtum mutluluk kelimesini
Anlamýný sadece sözlüklerde kaldýðýný biliyordum
Yüzümdeki gülümseme yok olmuþtu
Gözlerim tekrar aðlamayý baþarmýþtý
Tüm umutlarým tükenmiþti artýk aþktan yana…
Nasýl oldu anlamadým
Önce içimde bir mutluluk yeþerdi
Yalanladým inanamadým
Aynalara bakmaktan korkan ben
Uzun zaman sonra aynada gülümsediðimi gördüm
Sanki yok olan umutlarým geri geldi senle…
Ama;
sen nerden geldiðini anlamadýðým melek
önce gözlerime baktýn tam yüreðin ortasýna bir þey saplandý
sonra elimi tuttun sanki kalbim durdu
aslýnda o sarýldýðýn an yok mu?
Nerede olduðumu anlayamadým iþte o an…
ilk defa gördüm seni o huzur dolu gözlerini…
o cennet kokunun yok mu ah hala burnumda
gözlerimdeki þaþkýnlýðým mutluluða dönüþtü
ilk defa kalbim hem hýzlý hem yavaþ attýðýný hissettim…
dur þimdi iyi dinle sakýn bana ben ne yaptým deme
o sýcacýk gülümsemen o gözlerindeki masumiyet
yok yok dedim sana sen insan olmazsýn
bir meleðin kokusuyla uyandým sanki
dünyada mýyým nerdeyim bilmiyorum…
ama senin olduðun her yer cennet benim için..
geç kalmýþ sevdalara sesleniþti benimkisi
tek duamdý gerçek bir sevda
bir haksýzlýða isyandý çýðlýklarým
umutsuzlar rýhtýmýnda…
ben yalnýzlýðý beklerken
çýka geldi aþk bana en umulmadýk yerden….
Gözlerimin görmediði, gönlümün seni aradýðý bir yerden Hoþ geldin…
Ümit Nebil