“Sus! Konuþma
Þimdi sadece beni dinle
Neden yada niçin diye sorma !
Böyle olmasu gerek “
Diye baþladý sözlerine
Dayanamadým çalýþtým konuþmaya
Eliyle susturdu beni…
Onu dinlememi hiç bu kadar istemezdi
Hep ben konuþurdum
O ya gülerdi yada bana bakardý
Ne oldu bu sefer roller mi deðiþti acaba?
Gözlerine bakýyorum eski ben yokum artýk
Kelimeler , boðazýma sarýlmýþ iki el gibi
Konuþmamý ve nefes almamý engelliyordu
Konuþtu…
Dakikalarca hatta saatlerce
Sanki onu dinlediðim zamanlarýn acýsýný alýrcasýna
Konuþtu…
Hiçbir kelimesini anlamadým.
Aslýnda dinlemedim de zaten
Aklýmda kalan sadece þu sözlerdi,
Bir ömür silemediðim aklýmdan
“Senden son dileðim buraya kadar !”
Dedi ve gitti…
Ben hala gittiði yerde gidiþine aðlarken
O kim bilir hangi gönüllerde günü gün ediyor
Bilmiyorum ama …!
Boðazýmda hala düðümlü kalanlar
Bir kez olsun kal diyemediðim bu düðüm
Ömrümdeki son günümdü…
By Ümit Nebil