ŞEHİR.

Ne kalpazan ne oyundu bu þehir
Günleri unuttum aylarý unuttum.
Maskelerin arkasýnda durur tren,
Senelere seferini unutmuþ, yarý tehir
Nerdesin benim ey gerçek yüzüm.
Þimdi buz kütleleri sol yanýmda erir...

Bakýþlar aynalarýn en kör hali
Geceler yýldýzlara küs, duygular firari
Ben bende miyim... yoksa nerdeyim
En uç noktada, gözlerinin içinde fenerdeyim.
Kýzýl kýyamet, o yokuþun ardýný andýrýyor.

Aþký kumbarasýna saklayýp kuruþ kuruþ harcadýðý
Ah ulan þehir nelerimi almadýn ki sen
Kýyý köþeyi mekân edinmiþ dilencinin, avuç açtýðý
Hayýflandýðýný sandýðýn yerdeyim.

Bakma gözlerime nehir, benim göz yaþlarým olmasaydý
Böyle güzel akar mýydýn.
Oysa yüreðimi çitlembik kokulu daðlarýn ardýna sakladým
Senin aktýðýn yere,ben böyle karamsar bakarmýydým
Hayallerimi çalarken bana hiç sormadýn þehir.

Bir özden bakýþýný, en içten yalvarýþýn kutlandýðý yere baðýþladým.
Senin fosforlarýn ýþýtmýyor artýk beni
Unut beni þehir, son hazýrladýðýn kefen benin, yaþlandým
Bohçasýný unutmuþ insan sürüleri senin, beni bana býrak yeter.

Sosyal Medyada Paylaşın: