Bu kalabalýkta bu yalnýzlýk Bu kadar ýssýzlýk kalbimde Yalnýzlýðýn uðultusu kulaklarýmda Kocaman bir karanlýkta Yavaþ yavaþ yok oluyorum
Gün be gün eriyorum Gün be gün tükeniyorum
Doðarken kaderiyle yazgýsýyla Doðarmýþ insan öyle derler Neden neden bu kadar Yýldýzsýz gece kadar karanlýk Benim bu karalar karasý yazgým Hep keder , hep gam , hep yas
Hiç mi kurumaz bu gözyaþlarým Hiç mi doðmaz güneþ bu karanlýðýma
Git gide bir karanlýða sürükleniyorum Yavaþ yavaþ yok oluyor yitip gidiyorum Ve kimse duymuyor sessiz çýðlýklarýmý Birilerinin mutlu olmasý için gülümsemek Son zamanlarda içimi acýtýyor Avazým çýktýðý kadar haykýrmak Her þeye son noktayý koyup Kaçýp gitmek istiyorum Ne den biliyor musun
ÇÜNKÜ ÇÜNKÜ ÇÜNKÜ
Sensizlik ölüm kokuyor ….
N.C.U ESKÝÞEHÝR
14 EKÝM 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
NURCAN CANDAR UYGUR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.