CANIM ACIYOR ANNEM

Bugün dýþarý çýktým, biraz dolaþtým.
Caddeleri, sokaklarý gezdim.
Hiç yapmadýðým þeyleri yaptým,
Boþ boþ vitrinlere baktým. Anne.
Sonra köþedeki dilencilere gözüm takýldý.
Allah rýzasý için bir ekmek parasý diyordu.
Diðer tarafta kendini beðenmiþ,gururlu,
Kibirli yürüyen insanlar iliþti gözüme.
Ne garip kimi yüksek daðlar benim der gezer,
Kimi de gayet mütevazý görünüyor,
Kendinden emin adýmlarla yürüyorlardý.
Herkes bir þeylerin, bir yerlere gitmenin,
Yetiþmenin çabasýnda.
Kimi geç kalmýþ koþar adýmlarla yürüyor,
Kimide hiç kendini incitmeden yanýndakiyle
Sohbete dalmýþ yavaþ yavaþ yürüyorlardý.
Minibüs, otobüs duraklarý kalabalýk,
Sýraya girmiþler arabalara binmeye çalýþýyorlar,
Herkesin yüzünde bir telaþ, garip bir ifade var.
Sonuçta herkesin gideceði bir yeri, bir evi,
Bir çabasý var.
Derin bir nefes çektim içime ya olmayanlar,
Evet ya! evi, gidecek yeri, kimsesi olmayanlar,
Düþündüm, düþündükçe içim titredi.
Caným acýdý anne.
Kendi kendime kýzdým.
Ben neyin tasasýný çekiyordum.
Þükrettim gidecek evim, iþim, yerim vardý.
Ve en önemlisi saðlýðým yerindeydi.
Kendime teselli verdim.
Biraz rahatladým.
Ya olmayanlar, onlarý düþündüm.
Düþündükçe bir daha caným acýdý annem.

Bilirsin! Sivas’ýn soðuðu, ayazý bitmez.
Hele birde bembeyaz karla kaplanýnca
bütün caddeler,sokaklar,
Sanki! gelinliðini giymiþ nazlý gelin gibi
Süzülüyorken þehir,
Soðuða dayanamamýþ, Buz tutmuþ
O koca nehir.
Öyle soðukki!
Havanýn soðuðunu yüzümde hissettim.
Ýçim titredi. Aðladým...
Gözümden damlayan yaþ, önce ýlýktý,
Sonra soðuk bir þekilde yanaðýma düþtü.
Yine caným acýdý anne.
Oysa!
Kafamý toplamak,kendimle yalnýz kalmamak,
Aklýmla konuþmamak için dýþarý çýkmýþtým.
Biraz dolaþmak,her þeyden uzaklaþmak istedim.
Ama olmadý.
Bu defa daha çok caným acýdý anne.
Bu düþüncelerle yürürken çocuðun biri,
Tartýyým mý? Abla demesiyle irkildim.
Çocuða baktým.Üþümüþtü.
Elleri yüzü soðuktan morarmýþtý.
Titrek sesiyle bir daha sordu.
Tartýyým mý abla?
Gülümsedim.
Çocuðun o halini aklýmdan atamadým.
Yine caným acýdý anne.
Sýcak evinde, okulunda olmasý gerekirken,
O ekmek parasý kazanmaya,yaþamaya çalýþýyor,
Adeta hayatla savaþýyordu.
Belki ailesine bakmak zorunda kalmýþtý.
Okul harçlýðýný çýkarmaya uðraþýyordu,
Beklide zorla çalýþtýrýlýyordu.
Kim bilir?
Diðer tarafta el bebek, gül bebek büyüttüðümüz,
Gözümüzden sakýndýðýmýz çocuklarýmýz aklýma geldi.
Ne kýyafet, ne yemek beðendiremediðimiz,okullarýný,
her þeylerini özenle seçtiðimiz,
Rahatlýklarý için canla baþla çalýþtýðýmýz çocuklarýmýz.
Aklýma geldikçe caným acýdý anne.
Hayat bazen ne kadar acýmasýz ve zalimdir.
Kimine kendini altýn tepside sunar,
Kiminin semtine dahi uðramaz.
Kýyýsýndan köþesinden bile geçmez.
Öyle üþüdüm ki!
Üþüdükçe caným acýdý anne.
Ah annem þimdi yanýmda olsan,
Bana sýmsýký sarýlýp ýsýtsan.
Baþýmý dizlerine koyup, o pamuk ellerinle,
Okþasan ne olur annem.
Her zamankinden daha çok ihtiyacým var.
Her taraf insan kaynýyor.
Ama ben tek baþýma yalnýzým.
Yine kendi kendimle baþ baþayým
Yalnýzlýðýmda caným acýyor anne,
CANIM ACIYOR.


Nevin Kýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın: