Zaman Mardin ’di, Mezopotamya Ovasý’ ný izlekteyken,
Ova, engin bir deniz gibi yaz akþamý
Engin, eski bir sevgili, eski aþkýmdý...
Yine zaman Tahtakuþlar Köyüy ’dü,
Deniz ayaklarýnýn altýnda kalýrken
Ve köy yükseldikçe önünden.
Kuþ anka kuþuydu, her vakit pencereme konan.
Zaman bir balonla Peribacalarý’nýn arasýnda gezmekti,
Göðe yaklaþtýkça ruhunu tanrý sandýran.
Ve helyum, kuruttu mu baðlarý mý?
Ama halen yaþýyor, savaðýn altýndaki.
Hem þimdi yeni filizler patlak verir kuru bað dallarý,
Üzümleri olsa da yesem ve þarabýndan içsem baðlara karþý.
Zaman önceden Zeus’a týrmanmak ,
Ve sunaðýn ortasýndaki aðaca yaslanmaktý,
Kraldan ayrý, krala karþý.
Hani sunak çalýndý da, kral evsiz mi kaldý ?
Yoksa kral, yoksa
’çýplak mý ’?...
hasret çayýr- 10 mayýs 2004
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.