MEHMET HOCA'YA SEVGİLERLE...

Bir öðle vaktiydi okundu minareden ezan,
Aldýk abdesti, durduk namaza imamýn arkasýnan.

Bitince namaz selam verdi imam saða sola,
Bir ricada bulndu cemaatteki emektar hocaya.

Hoca kýrmadý genç imamý nihayet Besmele çekerek,
Okumaya baþladý olduðu yerde heyhat devleþiyodu giderek.

O ne ses? Mübarek! Okumuyordu þakýyordu bülbül gibi sanki,
Boþ bir hissiyat deðildi içimizdeki, huþuydu o anki...

Davudi bir sesle Aþr’ý dinliyorduk hocadan bizler;
Dinleyen sadece biz deðildik ki þahitti seccade, tespihler.

Ýman doldu, coþtu, köpürdü, kudurdu yürekler,
­Aðaçlar rükuya eðildi zaten secdedeydi kuþlar vü böcekler.

Saldý o ses bizi engin bir denizin sahiline,
Dalgalar vuruyordu durmaksýzýn yüzümüze yüzümüze...

Biz dalmýþken hocanýn sesine nicelerden;
Farketmedik evvela, sonra ses azaldý birden.

Bitiyor mu yoksa? Dedi Hoca Sadak’Allah’ülazim,
Aman Ya Rab! Bitti o huþu içler doldu hazin.

Neyse ki kulaklarda yankýlandý bir ömür boyu,
Rahmetle dolsun Hoca’nýn tüm soyu sopu...

(Hikaye tamamýyle gerçektir.)
Sosyal Medyada Paylaşın: