Bir hiçe yaþarken hayatý
Bir cana emanet etmek zordur
Güvenmek bir þeyler paylaþmak zordur
Cani emanet ettiðin ailen olabilir ama deðildir
Bir yabancý bir arkadaþ, dost deðildir
Bir caný bir cana emanet bir kez düþünülür
Doðru insan için ölmek
Doðruyu bulmak bunlarýn en zorudur
Canýn yapmaktýr…
Kan baðýna gerek yoktur
Bir çýnar aðcý gövdesi yerine
Onun sýrtýna yaslanýyorsan
Ana “kardeþim” dersin
Ama o sana ne der bilinmez
Uyarýrsýn onu üzülmesin diye
Bir kötülük yaþamasýný istemezsin
Onun caný yandýðýnda ;
Kendi canýn yanýyormuþ sanýrsýn
Onun yaralarý için kendi yaralarýný hiçe sayarsýn
Gerekirse yaþatmak için canýný verirsin
Ama o can bunu anlamazsa
Dinlemezse seni , o zaman ;
Sen üzersin onu , sen kanatýrsýn yarayý
Canýný kaybetmekte olsa göze alýrsýn her þeyi
Bir cana emanet ettiysen hayatýný düþünmeden
Kendi canýndan önce geliyorsa
Baþ parmaðýn gibi görüyorsan onu
O zaman durup bir üþün emanet bir can neden der bunlarý
Ölüme inat diyorsan yinede cansýn
Kaybetmeden canýný sýký tutun ona
Haa kaybedince bir þey olmaz diyorsan
Sana kolay gelsin bu can gider…
Hadi þimdi Allaha emanet ol…
By Ümit Nebil