Bazen o kadar soðuktur ki diþarýsý sonbahar rüzgarý döker lal yapraklarý her bir düþüþte isyan ederim her bir düþüþte onlarla düþerim
Bazen o kadar soðuktur ki diþarýsý ben sýcacýk evimde izlerken yapraklarý her rüzgar esintisinde artar öfkem her rüzgar esintisinde kapanýr göz perdem
Bazen o kadar soðuktur ki içim gözümü kýrpmadan silinir her sevdiðim buz tutar hem ruhum hem bedenim tanýyamaz olur beni sergin benliðim
Bazen o kadar soðuktur ki içim farklý gelmeye baþlamýþtýr son sevdiðim bahane bulamadan onu terk ediþim bir de utanmadan gözyaþlarýný siliþim
Geçince aradan kisa bir zaman bakýnca arkama nedir bana kalan ben, piþmanlýðýn bile tadýna varamayan yaptýklarýndan dahi utanç duymayan
Geçince aradan kýsa bir zaman yenileri dahil olur bu zalim kalbe esince rüzgar düþerler yere izlerken onlarý ben, sýcacýk evimde
Gün gelir anlarým hatalarým, yanlýþlarým sýðmaz olur artýk o taþtan kutuya tutamam gözyaþlarýmý aðlarým
Gün gelir anlarým yalnýzlýktýr sonu yaþananlarýn utanç ve piþmanlýk kaplar kara kutuyu ne kendime ne de kimseye kazandýrmýþým
Oysa, Ne yapraðým ne rüzgar Neden dökülür Neden dökerim Merak eder dururum.. Aynalar gerçek yüzümü gösterir mi?
Ve, Bir gün bir karar alýrým Ben, bana raðmen, Ki uçmak için çift kanatlý olmak gerekmiyor Tek kanadýmla, tek baþýma özgürce uçarým. Sosyal Medyada Paylaşın:
Kan-Kirmizi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.