Sen Yokken..

Sen Yokken..


kýrmýzýya boyadým çýplak bedenime akan gözyaþlarýmý
uzak durdum gökyüzünden o kadar soðuktu ki dýþarýsý

kalbim parçalý bulutlu, gözlerimde ise güneþin alevleri
hastalýklý zihnimde þizofren konusmalar geçiyor geceleri

bir salýncak görüyorum gizli penceremden bakýnca dýþa
kimse yok üzerinde safça sallanýyor rüzgarýn yardýmýyla

boyadým odamýn duvarlarýný siyaha titrek ellerimle
mavi kalan yerleri izliyorum baki bir hüzün içinde

etrafýmdaki göz alýcý sarý lambalar kýsa ömürlü çýktý
sönüyorlar birer birer ortaya çýkarýp alacakaranlýðý

yaðmadý birdaha bizi doyuran yaðmur eskisi gibi
boþ sayfalarý olan bir kitap okuyorum elimde silgi

kapattým kapýlarýmý dünyaya gençliðimin baharýnda
yaþlanýyorum hýzla zaman ile ayný anda umutsuzca

kýrdým bütün aynalarý kendimde seni görüyorum diye
aðýr hasarlar görmüþ yüzüm artýk tanýnmayacak halde.

Yokluðun..
öyle bir yokluk ki sonunda felakete dönecek..
dinleniyorum þimdilik..çok kan dökülecek...
dönersen bir salýncak göreceksin tanýdýk gelecek..
üzerinde ölü bir beden rüzgar yardým edecek...
Sosyal Medyada Paylaşın: