Yeşil kanım

Ben ormaným.
Yaþamlarýn temeliyim.
Taþýdým kucaðýmda tüm caný.
Ýsimlendiremedim beni yakaný.

Ormaný/m
Soluyan Dünya caný/m
Oksijenle yaþataný/m
Ah;seni !
Sallandýrabilsem dalýmdan.
Yaðlý,ilmikli ipimle.

Salýncak olmadým mý sana ?
Sobalarda yýllarca ýsýtmadým mý seni ?
Defterin olmadým mý þiirler yazasýn diye ?
Niye yakýyorsun beni niye ?

Gemilerin benim, seni deryalarda dolaþtýran.
Ben düþmanýna taþ fýrlattýðýn sapan.
Köprüler yapmýþtý beni Atan
Ýnsandan sayma kendini,
Hayvan bile olamazsýn.
Ey !
Beni yakan.

Topraðýný býrakmadý köklerim.
Mutluydu kuþlarým,böceklerim.
Tüfek oldum,ananý,bacýný beklerim.
Be !, hey !; hayvandan artýk olan
Benden daha ne istedin ?

Sormayacakmý sana,beni Yaratan ?
Kabrine kürek kürek toprak atan.
Küreðin sapý da ben deðil miyim ?

Ben daðlarýn yeþil saçýydým.
Rüzgarda þarkýlar söylerdi dallarým.
Ýlaç olmadý mý midenize ballarým ?
Gökte hýçkýrýklara boðsun seni dumaným.
Yangýnlar tutuþsun yüreðinde sönmesin.
Beni kahpece yakanlar.
Sakýn yurduma dönmesin.

Ben feryadý göðü çýnlatan.
Þu cayýr cayýr yanan ormaným
Kapkara akýyor bak, yeþil kaným.
Caným yanýyor caným.

Orhan Semiz



Sosyal Medyada Paylaşın: