Ölü Sevgiler

Yüreðinin eski sandýklarýndan çýkardýðýn mutsuzluklar
Ve mumyalanmýþ umutlar götürdü seni,
Gece gibi kara kaoslarýnýn merkezine.
Kimbilir,
Karanlýklar prensidir belki senin özlediðin,
Belki tanýdýðýn,
Belki de hiç görmediðin...

Sen,
Bir hayal dünyasýnda gibi kendinle,
Bir "an" gibi benimle kaldýn...

Ben bütün ýþýklarýný yaktým koridorlarýn.
Attýðým her adýmýn ardýnda hem,
Gün gibi aydýnlýk bir "ben" býrakarak
Geçip gittim yüreðinden.
Göremezdin, göremedin de.
Çünkü hep karanlýktaydýn sen!
Çünkü, tutkularýnýn mazisindeki
Mahsenlerden çýkýp gelmiþtin.
Bir an bile benim yaktýðým ýþýklara takýlmadý gözün,
Çünkü -sen- ýþýða kördün..

Belki mahsenlerindeki yalnýzlýðýnýn kurbaný olduk,
Belki de hayvani arzularýn esirliðindeydi yanlýþ olan..

Ne iksirler hazýrlamýþsýndýr sarmaþýk mýrýltýlarýnla bilmem,
Kandýrýp kendini çýkýp derinliklerinden
Ve hiç düþünmeden beni sýmsýký boðan...

Ne bu böyle canýmý yakan, kanatan, kanýmý ýsýtan;
Gölge kuytularýnda hazýrlanmýþ bir zehir mi yoksa
Ardýndan,
Yavaþ yavaþ aklýmý baþýmdan alacak gibi olan...

Neyseki sana olan hislerimi zaman içinde eritebileceðim.
Ama vakit gerek bana bu iksir için.

Hem,

Anlamýný resmedip görmek manasýný
Bu "hiç" in...


Karanlýklarýný býraktýn þimdi bende.
Karanlýklarýndaki acýlarý, sana ait umursadýðým
Ama konuþmadýðýn korkularýný hem..

Bir de tutarsýz bencilliðinde kaybettiðimiz dost tarafýmýz;
Üstelik bir daha asla bulamayacaðýmýz...

Bülent Öztürk


Sosyal Medyada Paylaşın: