Leyla

Ne güneþle kýyaslanýrdý ne ayla leyla.
Kays’ýn gönlünde büyüyen emsalsiz süveyda.
Geceye rengini veren siyahýn ahýdýr.
Aþk vadisinde yýllardýr dinmeyen vaveyla.

Leyla, leylin semasýnda doðan siyah yýldýz.
Leyla, leyle anlam katan fettan bakýþlý kýz.
Kays’ý mecnuna çeviren sýzým sýzým yara.
Aþk sayfasýnda gönül çelen efsunlu yaldýz.

Bir ince sýzýdýr, aþkýn efsane kýzýdýr.
Sünbülün has kokusu lâlenin cilasýdýr.
Siyahýn ahýnda özlemin son niyazýdýr.
Sünbül kokulu sülüs, lâlede renk nazýdýr.

Vav’ýn alnýnda ýþýk, he’nin gözünde nemdir.
O, etten kemiktendir, sanmayýn ki sanemdir.
Gönülde büyüyen çýð, imbikten süzülendir.
Leylin baðrýnda nokta,hiç bitmeyen matemdir.

Aþk çaðýnda damgadýr, adý tespih dillerde.
Efsane anlatýlan aþk kokan mahfillerde.
Leyla, leylin gönlünde kara gözlü süveyda.
Iþýk ve ahenk odur emsalsiz kandillerde.

Mübarek saatlerde mahyalarda gülümser.
Leyl koynunda uyuyan fettan bakýþlý dilber.
Onun gül hatrý için alev alýr kandiller.
O yüreklerde ateþ, tutuþmakta her seher.

Gam daðýna kar yaðar, Leyla gönle zor sýðar.
Divit adýnýý yazar, kâðýt sözü yasaklar.
Mecnun, çöllerde leyla leyla diye sayýklar!
Ne yürekte yað kalýr ne de kandiller yanar.
Ankara,01.10.2009 Ý.K

Sosyal Medyada Paylaşın: