Kimmiþ, bu devre inat, nal çakýyor atýna,
Yeni bir taht bezemiþ, gönül saltanatýna...
Deðil mi ki, diyormuþ, gönlümün amiri kim?
Ben her derde devayým, son kalan Lokman Hekim.
Yalnýz bakamam diyor, açýk yaralara ben,
Bizdeyse dert bir tane, açýk yara tüm beden!
Feleðin cevri çoktur, boþa mý dönekliði?
Zakkum çýkýyor þimdi, dört bir yana ektiði!
Sonra bir dükkan tutup, baylara uzatýyor,
Gönülsüz geçenlere, koltuk koltuk atýyor...
Ben yazýdan-yabandan, toplarým kýr çiçeði,
Bir taç yapýp baþýma, beklerim geleceði.
Sabýr bende sazlýktýr, kaç ney çýkar kim bile?
Ölümü kaç kez gördüm, el ettim güle güle...
Burasý dost kapýsý, eksilmez, gelip-giden,
Ne kalanlar tükenir, ne de dönüp el eden.
Koy ki, aþkta yalandýr, yalandýr yaylaðýmýz,
Büründü çimenlere, þimdi gönül daðýmýz...
Çimen basma zamaný, sen de gel dolaþ biraz,
Ýster çiçek destele, ister kopar bir kiraz.
Kimseler anlamadý, bu mevsim bað bozumu!
Kaç yýl oldu kaybettim, burada son kuzumu...
Köþkümde, sarayýmda, içimde þimdi benim;
Çiçeklerimi sular, her sabah Gülbeden’im...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.