Yine sensiz uyandým þu karanlýk sabaha
Dil; kelâma gönüllü, sinem; hüzne tiryaki
Sessiz çýðlýklarýmda feryat düþerken âha
Dilârâ! Hayaline dokunmam yasak sanki.
Bir ezgi bir nakarat mâziden düþen gölge
Ne saz ne söz duyurmaz sükûta mahkûm sesi
Deli gönlü hapseden beden; derbeder bölge
..Ve, simâsýný döven " son veda " nýn bûsesi.
Bâdýsaba uðramaz kýran vuran bahçemden
Bülbülün kýblesine gül kokusu deðmiyor
Sevdaya sadâkatle biat etmiþ lehçemden
Karanlýk yarýnlara bir teselli doðmuyor.
Bu hasret orucunun iftarý yok Dilârâ!
Ezanlar suskun þimdi, kandiller yanmayacak
Elindeki son mumu son kez sen yak Dilârâ!
Söndüðünde, sevda da adýmý anmayacak.
Tükenen umut muydu, ben mi, sen mi Dilârâ ?
Zaman; dinmez yangýna sýrt döndü, ayýp etti
Yok olan hayat mýydý, can mý, ten mi Dilârâ ?
Ne sen ne ben ne de biz; bu defa aþk kaybetti!...