bilmiyorum...

sol cebimde binlerce bozuk düþlerim
sevgi sözcüklerimi harcadým þiir aralarýnda
peþimden sürüklenen korkularýmýn
iðreti kahkalarýna aldýrmadan
sürdürdüm bu hayatý
zorunluluk kavramýný çözdükten sonra
yaþamýn kýyýsýna tutundum iki elimle
onca uçurum varken önümde
yoksa nasýl baþarabilirdim?
bilmiyorum...




gözlerimde ertelenmiþ baharlarýn renkleri
sahip olduðum bakýþlarla delerken mutluluðun ince zarýný
hep bir ceylan ölecek gibi geliyordu
gidemediðim doðam/da özlemli iç çekiþler dolu
son nefesi son olarak görmeyi býraktýðýmdan beri
hayata merhaba dediðim an ki gibi
annemin þimdi olmayan ellerine sýmsýký tutunuyorum
yoksa nasýl baþarabilirdim?
bilmiyorum...




(acýlarýmý bir göz yaþý damlasýna
mutluluklarýmý yüreðime sýðdýrdým
çöl çiçekleri gibi yaþamamak için
suskunluðumla büyüdüm)(her insanýn tasviri vardýr.bu da benim ki...)



Sosyal Medyada Paylaşın: