Bir günüm daha biterken, hayatýmýn geride kalan yýllarýna, belkide günlerine lanet edememe korkusu içerisinde belki akan gözyaþlarýmý saklama, belki titreyen ellerimi durdurma, belkide kayan gözlerimi kaçýrma korkusu içerisindeyken düþüncelerimin içerisinde boðulduðumu hissettim.
Bugünüm dünden dünüm bugünden farklý deðildi, hayatým sanki durmuþ hareket etmiyordu. Yaþayamadan geçirdiðim günlerime lanet edemiyordum, belki yanýmda deðildin ama herzaman aklýmýn birköþesinde sessizce hiç konuþmadan acýyarak bakan bi ifadeyle karþýmdaydýn. Ben ise gözlerimi senden ayýramazken insanlarýn bana deli dercesine bakmalarýný hissetmiyordum bile umrumdada deðildi zaten.
Belki sana asla kavuþamayacaðým, belki ellerini tutup gözlerine dalamayacaðým, belki o hayat kokan saçlarýný asla koklayamayacaðým, biliyorum asla sabah uyandýðýmda seni yanýmda bulamayacaðým, yüzünü görüp güne seninle baþlayamayacaðým, ama þunu bilki; ben seni hiçbizaman kaybetmedim, seni sevmekten asla vazgeçmedim, sen benim hayallarimde yaþayan gizli aþksýn.
Geceyle gündüzün, denizle gökyüzünün buluþtuðu noktamsýn. Ufuktasýn biliyorum sana doðru nekadar yaklaþýrsam yaklaþim, sende benden bi okadar uzaklaþacaksýn ÇÜNKÜ UZAKLARDASIN...
Erdinç MAPCI..
Sosyal Medyada Paylaşın:
By_DesPot Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.