Eve doğru

Yahu üstadlar affedin beni,
þair olduk, zarurettir sebebi.
Yazýp çiziyorum iþte öyle ileri geri,
maksadým ukalalýk deðil billa, sadece dökmek içimdekileri.

Bugün trendeyim, evin yolu belli,
çalýþtým, anam aðladý, anlým terledi,
sordum yinede, kendi kendime, yahu
ne olacak bu memleketin hali.

Karþýmda oturuyor, güzeller güzeli, gözlüklü bir hanýmefendi,
düþünmüyor belki, benim memleketimin halini,
ama onunda, bir problemi var, halinden belli.
Ayný yolun yolcusuyuz amma, ait olduðumuz farklý farklý düþ ülkeleri.

Benim düþ ülkemde, bugün savaþ vardý.
Cephedeydi beynimin her hücresi.
Çekip kýlýçlarýný kalkmýþlardý taaruza öyle ki,
Dur dedi birisi, daha gitme ileri.

Durdum! baktým saate, beþ geçiyor yirmi biri,
amman dedim, bu trenide kaçýrýrsan þimdi,
almýyacak haným, birdaha seni evden içeri.
Düsündüm ailemi, evimin bahçesini,
dedimki Ahmet, çok uzaklaþtýn evden, artýk dönme zamaný geldi.

Silikindim, cebime koydum düþlerimi,
Karþýmda oturan, güzeller güzeli, gözlüklü hanýmefendi de gülümsedi,
Gülümseyen dudaklarýnýn arasýndan görünüyorlardý inci gibi diþleri,
Utandým, soramadým neden gülümsediðini,
anlamýþtým ama, o da gelmiþti evine, benim gibi.

Ahmet BÜYÜKYILMAZ

Sosyal Medyada Paylaşın: