BEN(İ) ARIYORUM...
Kendimi yitirdiðim zamanlarda buldum seni...
Yitip gitmenin hazzýný yaþýyorken doyasýya,
sen / nasýl,
ne / zaman,
ne þekilde karþýma çýktýn
bilmiyorum...
Düþünüyorum da,
kurcalarken saðý solu,
yitirdiðimi sandýðým eþyalarýma rastlamalarým,
bulunca çocuklar gibi sevinmelerim,
dönüþü olmayan yollarda
tanýdýk yüzlere rastlama umutlarým
ve her seferinde
bu umutlarýmýn kýrýlmasý
boþuna deðilmiþ....
Her þeyi sorguluyorum þimdi,
boþuna olan þey neydi peki?
Sevmek mi?
Umut etmek mi?
Var olduðuna inanmak mý?
Bir cam gibi kýrýlgan
ve
saydamým þimdi...
Kýrýlmak için küçük,
küçücük bir hareket yeterli,
büyük bir darbeye gerek yok...
Þimdi,
kaybolmuþ benliðimi arýyorum,
kaybolan yalnýzca anýlar deðil,
þimdi ben kendimi de arýyorum...
Yitip gitmiþ "ben"i arýyorum umutsuzca...
Her þey deðiþti,
hiç bir þey ayný deðil artýk.
Yaþamlar ayrýldý...
Yeniler eskilerin gölgesinde þimdi...
Gün doðuyor yine, kuþlar ötüyor...
Benim içimde ise fýrtýnalar dinmiyor..........
s_L@vini@
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.