Çaya Methiye

Nazlý nazlý yükselir huþu içinde buðu.
Doldurur has hâlleri bardaktaki boþluðu.
Ayrý bir füsunu vardýr sýmsýcak perinin.
Süzülür gider, ufka doðru emsalsiz kuðu.

Dudaklara deðerken, ince narin bardaklar.
Bin ýþýk huzmesine sahne olur çardaklar.
Bir peri suretinde ateþin izdüþümü.
Her bardak sinesinde, içli bir beste saklar.

Demliðin gül kokulu teri, çay sanlý peri.
Semaverin þarkýsý sarar göðü ve yeri.
Açar ince bellide hazzýn renk huzmeleri.
Erbabýnca bilinir her yudumun deðeri.

Rengi sarýnca ruhu, söner oflar ve ahlar.
Bir hazzýn esiridir ona deðen dudaklar.
Karanfil tütsüsüdür, gül ile aþýk atar.
Her yudumu dem be dem gamý kederi paklar.

Döne döne dökülür,çaydanlýktan demlikten.
Nazar eden cümle göz, halas olur kemlikten.
Buselik makamýnda inleyen yarenlikten.
Ayrý bir haz alýnýr, gamzeli esenlikten.

Çay, dudaðýn damaðýn lâle, sümbül özlemi.
Öz suyunu su alýr, bize kalansa demi.
Üstünde yükselirken, huzurun her dirhemi.
Asude iklimlerden gelir çayýn meltemi.
Ankara,17.09.2009 Ý.K







Sosyal Medyada Paylaşın: