Her ayrýlýk toprak kokar… Ayrýlýk üzerine deðil mi ki geliþimiz yeþil, pembe sarýyken kahverengi oluverir dönüþümüz. Bilirim, ona muhtaçtýr ölümüz, dirimiz, Ona þahlanýr, onda ibadet eder bedenimiz.
Kavgamýz kendimizle, Ne zor sýnavlar veririz üzerinde Bazen çare olur, bazen de kapanýr yüzümüze… Aç gözlünün doyduðu, tok gönlün türap olduðu… arýnmak için bir tas su oluverir elimizde..
Her hali biz, her sonda ikimiz Þehidimiz, þahidimiz, yüze vuran ibadetimiz. Hepimiz ona, onda aðýrlanmak akýbetimiz. Toprak deðilmiydi aslýmýz! Kaçýnýlmaz bu kucaklaþmamýz Her ayrýlýk sonunda toprak kokar …. Ne kadar uzun sürerse sürsün gidiþimiz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
nurcan hayriye Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.