Kulaklarýmý týkadým sensizliðe, Sýrf söylemesin ölüm naðmelerini diye... Sustun yine, ne diye çabalýyoruz ki!!! Biz batan geminin ölen aþýklarýyýz...
Bir tutkuydu gözlerimden sana akan yaþlar, Kurumuþ dudaklarýmýn söylediði her bir naðme, Ama ne yapsam durduramýyorum gidiþini, Madem gidiyorsun, söylediðin son sözlerin mezarým olsun...
Her sabah kahvaltýlarýmda, sensizlik yutkundum boðazlarým, Çay hiç yakmadý dilimi, hatta içimi, en azýndan sensizlik kadar... Þimdi mürekkeplerle anlatýyorum sana sensizliði, Ama biliyorum sen yine de anlamayacaksýn bende ki kutsallýðýný...
Bu bedenin, bu canýn, bu kalbin tek sahibi sensin, Þimdi gelse azrail deseki "Nerde bu emanet?", "Sahibinde" derim!!!
Kaç geceyi sabah etmek için uðraþtým, sen yokken... Ne aþklara kulak týkadým, bizden büyük olmasýn diye, Ama seni uzaktan sevmeye mecbur edilmiþtim,
Nereye gitsem, sen varsýn en içimde, Seni söküp atsam diyorum bazen, Caným’a kýyamam...
Artýk meyhaneler bile yetmiyor sensizliðime derman olmaya, Ya kendimi boðaza býrakacaktým, rahat etmen için, Ya da kendi gözyaþýmda boðacaktým kendimi...
Mademki hiç sevmeyeceksin beni, Gidiyorum, elveda...
Sensin mýsralarým hatta þiirlerim Çocuklarý uyutmak için anlattýðým aþk masallarým...
Adýný unutturmaya çalýþma bana, Zamaný unutmak bile hiçbir þey, yanýnda...
Atakan Akan
11.09.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
atakan akan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.