MAHZUNİ ŞERİF'E

Maraþlýydý, aþýklarýn piriydi.
Haksýzlýða karþý çýkan biriydi.
Ecel geldi, geçen hafta diriydi;
Duyduk, malûm yere gitti Mahzuni…

Yol eyledim Arguvan`ýn düzünü,
Gel de gözlerimde oku hüzünü.
Ýlk defa millete dönüp yüzünü,
Dünyadan Mahþere gitti Mahzuni…

Sevenler üzülür, aþýklar aðlar;
Söylen dile gelsin, ses versin daðlar.
Þiirin okunur geçse de çaðlar,
Söz vermiþ bir kere gitti Mahzuni…

Yapýlan daveti hiç reddetmedi,
Çok çaldý söyledi para etmedi.
Evine gelmeye ömrü yetmedi,
Öðüt vere vere gitti Mahzuni…

Sonradan öðrendik iþin özünü,
Kabul ettik söylediði sözünü;
Almanya`da kapayýnca gözünü,
Geceden sehere gitti Mahzuni…

Meyli vardý biraz, fikirde sola.
Girince dönüþü olmayan yola,
Bunlar yaþayana bir ibret ola:
Nerden geldi, nere gitti Mahzuni ?

Hasta iken gidemedik yanýna,
Þiirleri hep yakýþýr þanýna.
Zamaný gelince Hak divanýna,
Güller dere dere gitti Mahzuni…

Koþardý, bir yerde sazý görünce.
Hele sevdiðinde nazý görünce.
Ömrün baharýný, yazý görünce;
Dönülmez sefere gitti Mahzuni…

Fani gönüllerin ciðer paresi,
Çizilmeyen haritanýn karesi,
Olmayýnca bu ölümün çaresi,
Gelmemek üzere gitti Mahzuni...

Maraþ ile Malatya`nýn arasý,
Kul Bahri`nin duyulmuyor narasý.
Asla iyi olmaz dilin yarasý.
Güller sere sere gitti Mahzuni...

20 Mayýs 2002 / MALATYA

Sosyal Medyada Paylaşın: