Ben Bu Eylülden Çekip Gidemedim

Yaþam eksik, gün yetmiyor sanki!
Aç, açýkta evsiz-barksýz ortadayým.
Bulur muyum bilmem ama
Çýkmaz sokaklarda bir çatý arýyorum;
Gölgesine sýðýnacak,
Benim diye sarýlacak!...

Güneþ akþam yolculuðunda,
Direnç ve umutlarým veda peþinde.
Kimliksiz, sahipsiz
Üstelik yaðmursuz çile yüklü kara bulutlar
Derdini dökecek birini arýyor!

Oysa ben?..

Gecenin sesleniþinde kararan yüzler,
Bir de yarýya kadar yanmýþ sarý ýþýklý mumlar
Ayný gönül gözünden umuda bakmakta;
Sararan hayaller ise ay ve yýldýzlar inat,
Son þafak vaktini duyumsamakta!

11 Eylül 2006!
O gece zamansýz, sensiz sessizliklerde
Bozmadan gizlerdeki benliðimi,
Bekledim 12 Eylül sabahýný.
Yüreðimde çýðlýklar arþa deðmekte
Ama gün doðmamakta ýsrarlý!...

Ýþte yýl 2006, 12 Eylül...
Bir gök gürültüsü, bir þimþek çakmasý
Ve rüzgarýn kollarýnda kalmýþ
Çaresiz bir yaprak gibi sen:
“Kýzým gel” derken titreyen sesinle,
Sallandý 12 Eylül 2006!
Uçup geldim, yetiþtim sandým;
Ama çaðýrýp da beklemeyen,
Gözlerini gözlerimle buluþturmayan;
Dudaklarýnda yarým kalan sözleriyle
“Hoþça kal kýzým” bile diyemeden giden;
Tüm eylüllere veda eden
Senle buluþtum, senle öldüm...

Þimdi yýl 2009;
Kim bilir kaç iki bin daha olacak?
Benzi soluk, beli bükük hýçkýrýklardan
Kim bilir, kaçý daha boðazýmda nefesini tutacak?
Ve ben yine eksik, yine sensiz olacaðým...
Bugün, yarýn ve yarýndan sonra -yaþarsam eðer-
Halim harap, günlerim toz-duman,
Çatýsýz, sensiz ve kimsesiz!..

Evet babacýðým;
Her þeyi anladým, baðladým bir nedene de,
Sensizliði, ansýzýn gidiþini anlayamadým,
Baðlayamadým hiç bir nedene!..

Ben bu Eylül 2006’yý
Hapsedemedim, hazmedemedim,
Sevemedim babacýðým!
Ben bu eylüllerden kurtulamadým,
Gidemedim!..
Gidemedim!..
Sensizliðe alýþamadým...

Rukiye Çelik
11.09.2009

Sosyal Medyada Paylaşın: