Tabiat yetmezken,
seni anlatmaya,
Hiç yeter mi benim
suni dizelerim?
Ne mümkün tasviri,
Bakmaya doyamadýðým gözlerinin.
Hayâller ve düþler,
Aslýnda umuttur, hepsi birer,
Düþlerimde, her görüþümde,
muhteþem, pýrýltýlý gözlerini,
Kapkara bir geceyi aydýnlatýr,
o gözlerin,
Ay gibi doðar yüreðime,
bir umut olur…
Bakýnca uzaklardan,
Þaþkýnlýkla izlersin:
“Bir þelâle dökülür kapkara…”
Karadýr ama,
Matem deðil aþktýr,
ve hep uzaklardadýr.
Derdini daðlara, taþlara
yansan,
Elbet býkar gider.
Ben,
Kendime saklarken dertleri,
Meltem gibi esip
süpürdün hüznü, kederi.
Kurak bir topraktý yüreðim,
Senin masum gülüþün
Canlandýrdý topraðýmý ve
Kýzýl bir gül açtý,
Çölden yarattýðýn misk kokulu bahçemde…
Kocamandý yüreðim,
Saçlarýn aþkýma salýncaktý
bahçesinde yüreðimin.
Senin gibi onun da yoktu tasviri.
Her gece gökyüzünde,
Tek görünen mehtap gibi,
Yalnýz ruhum,
Ayný sana benzer,
Ýmkânsýz tasviri…
Efe Ulaþ