Beni bu þehirde yalnýz býrakýp gittin Ömrümde böyle sýnanmadým sanki ben Yaðmur oldum yaðmadýðýn örselenmiþ sokaklarda Bazen de bir rüzgar yaþarken duymadýðýn melodiyi fýsýldayan Artýk tüm yollar bomboþ uzayýp gidiyor öylece Niçin uzaklardasýn yine peki beni buralara baðlayan da ne Sözlerimi sensiz bir Ýstanbul sabahýna anlatýyorum Bil ki sen hep bana en yakýn olan yerde olacaksýn Gümbür gümbür gül yine aþk olsun ayak seslerin Sevmek deðil zaten benimkisi koþulsuz bir teslimiyetin hikayesi
Ve þimdi bir eski mekana sýkýþýp kalýyor zamanlar Birden yoldaþým oluyor aðladýðým odalar Aysýz gece kadar siyah bir sürgündeyim Anýlardan tabut yaptým içine girmekteyim Çok da üþüyorum tutan yok elimden düþüyorum Uyanýyor þafaklar buhura sýzan kan uðultusu içinde Ýçimden eyvahlar kopuyor tarifsiz can çekiþlerim baþlýyor Yarasýndan kaçan bir çocuk oluyorum Ýntikam duygularý ile dolaþan acýlarýmla oynuyorum Belki de bir düþ aleminde yepyeni bir umuda soyunuyorum Sosyal Medyada Paylaşın:
mahmut arifoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.