bir ýrmak kadar uzaktan geldim avuçlarýmýn tutuþmaya baþladýðý yerden yarýna adadým düþlerimi kanat vurdum dalgalara henüz aramýzda bitmeyen bir þeyler var daha hüzün esriyen dudaklarýnýn arasýndan geldim
ve solgun görünmeyen ufkunda zulmün gecikmiþ bu saatlerin kötü huylu bir uruyum kaçak bir yaþamýn tam ortasýnda ben duvarda yalnýz kalmýþ bir resim gibi rahatsýz ettiðim için üzgünüm gölgemi düþürdüm