Sadece bunu söyleyip susmak isterdim.. Ebediyen susmak.. Çünkü caným acýyor.. Konuþtukça, arzuladýkça, özledikçe, en kötüsü yaþadýkça caným acýyor..
Ýyiliklerim bile güçsüzlüðümden.. Güçsüzlüðümdendi, beni daha çok kýrmasýnlar diye kendimi adamalarým olmadýk insanlara!..
Evet yalnýzým...
Çünkü ne zaman aþkla büyülensem, o çok eski korkum bana yaralý kendimi hatýrlattý.. Ne zaman aþkla büyülensem, ayný anda ayrýlýðýn o korkunç hüznü kalbimi yaraladý.
Suç senin deðil, özlemek deðil, en büyük acý, bu giderek büyüyen boþlukmuþ..
En büyük dert KÝMÝ ÖZLEDÝÐÝNÝ, KÝMÝ SEVDÝÐÝNÝ BÝLEMEMEKMÝÞ.
Sevgili, öyle yanlýþ bir yerdi ki bu dünya, ben seni en çok karanlýkta kaldýðým zamanlarda özlüyordum.
Geceleri, kokuna hasret yataðýmda ter içinde uyanmak, kendimin bile affetmediði bir bencillikle,
KALBÝNDEKÝ TEK AÞKIN BENÝM KÝ OLMASI ÝÇÝN GÖZ YAÞLARI ÝÇÝNDE TANRIYA YALVARMAK OLDU
Sosyal Medyada Paylaşın:
ırmak eda Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.