SON VEDA

Yokluðunla yanarak hasretle açýldýðýnda gözlerim…
Uyuyamam, kulaðýmda çýnlar sözlerin…
Bitanem, bir bilsen seni ne çok özledim…

Adým adým karanlýk sokaklarda dolaþýyorum…
Yokluðunla korkup, her an seni düþünüyorum…
Bak ilkbahar ama, ben yine kýþ gibi üþüyorum…

Öyle sensiz, öyle üzgün, öylesine çaresizimki bilemezsin…
Hani bir gelsen diyorum yokluðuna, çýkýp gelsen…
Ben geldim, sana geldim, gitme bitanem desen…

Tutsan ellerimden, kokunu içime çeksem…
Ah aþkým gitmesem, kararýmdan bir dönebilsem…
Seni nasýlda özledim, bitanem, bir bilsen…

Zamanýn durduðu o sensizlikte seni bekleyeceðim…
Birbirimize doyamadýðýmýz o gecelerdeki gibi özleyeceðim…
Bu nasýl bir hasret, seni sonsuza dek hep ama hep seveceðim…

Gidiyorum uzaklara teselli bulurmuyum bilmiyorum…
Ya seni nasýl unutur, yokluðunla kendini nasýl avuturum…
Aþkým… bitanem… seni yanasýya özlüyorum…

Bedenimin her yanýný sarmýþ tuhaf bir yanlýzlýk…
Sensizlik çökmüþ bedenime, boðazýma düðümlenmiþ hýçkýrýk…
Geride kalan hüzünlü bir bakýþ, sevdam ise virane ve yýkýk…

ÖMÜR…
Sosyal Medyada Paylaşın: