DENİZİN GÖZLERİ

gündüzün sýcaklýðýna
geceye serinlik, yüreðime yaðmur dokunur
balkon demirleri ýslak,merdivenler sessiz
yalnýzlýk motive etmiþ beni
monotonluða avunuyorum .

bir þeyler konuþmak istiyorum birileri ile
kanepelerin üzerine baðdaþ kuruyorum
aslýnda þiir yazmak istiyor caným
kelimeler bulamýyorum.

yorgunluk dört duvarýn arasýnda
ben ise borçluyum birilerine karþý
kaþýmak istemiyorum eski yarayý
yeterince ceza almýþým
azalýyorum.

ben müebbetken birileri hiç yok
yaðmur durdu rüzgârýn arda kalaný son perdeyi yýrtýyor
kibrit kutusu odalar
alev parlamasýna göðsüm titriyor
eriyor yüreðimd bilinmeyene
birileri yok
hiç yok.

gece demini alýr,Ýlk gemi kalkar gider
ardýnda iz býrakmadan
odalarýn sessizliðinde çýrpýnýr kuþkanatlarým
kuþatýlmýþlýðýn utancýmý bende ki
seni ne kadar çok sevmiþtim
umutsuzluk diye bir kavram var mý?
sorgularken yitiriyorum kendimi.

serinledik seninle demekten kendimi alamýyorum.
denizin gözleri aðladý.o þiirin her mýsrasýnda
tek kurþundu umuda atýlan
ayrýlýk
ah ayrýlýk
usulcana uzanýyor ellerim
sen yoktun.

býraktýðýn yerden devam etmek gibi bir þey arzu eder gönlüm
kýyamam ben sana
umudumu yitirirsem
vur beni
niye uzandýðýmý bilmesinler asla.



Sosyal Medyada Paylaşın: