Kokunun Son Valsi

Koku... Kokular...
Yönünü þaþýrmýþçasýna, kalbime doluyorlardý.
Belliydi...
Gözüme, kalbime, burnuma dolan kokularýn,
Kimden geldiði çok belliydi...

Tutku ve aþkýn dansý...
Gölgenin kokusu...
Valsin büyüsü...
Alevin yükseltisi; kýrmýzýnýn kederi, acýsý, hüznü...
Ve aslýnda aþktan kalan, kýzýl ve ötesiydi...
Doyumsuz kelimelerle dolu,
Edepsiz satýrlar...
Büyümeye çalýþan, çocuklar...

Eti, tenime nüfuz eden,
Layýksýz kokular...
Çýðlýklar, çýðlýklar...
Derdini anlatamayanlar ve daima konuþanlar...
Birikmiþ kelimelerin baðýmlýlarý,
Aþký baþ harfinde saklý;
Tadý aþkýnda gizli,
Ölümsüz gölgeler...

Þimdi Boðaziçi’nde son vals...
Kapýmý çalan son adam...
Çöküntüsüz, tipik tutkular.

Tekilanýn tuzu, limonun tekilasý...
Karanlýðýn rengi, rengin kokusu...
‘Büyü...’ Büyü artýk koca adam!
‘Sus...’ Sus artýk küçük çocuk!

Alevde yansýyan son gölgeler...
Son tutkusu gecenin...
Morun ta kendisi aslýnda...
Mordan da derbeder,
Tekilanýn son valsi aslýnda...

Hepsi... Hepsi senin kokun...
Hepsi koku...
Hepsi sen...
Sen, hep...
Koku, sen...
Kokuyorlar iþte!
Hasret kokuyorsun...
Taþýyorum...
Seni hep burnumda taþýyorum...
Seni ve kokunu...

ARZU BIÇAKÇI!
Sosyal Medyada Paylaşın: