Soyundu ýþýk prizmada, Son buldu þeffaflýk Ve özü sakladý þey…
Doðuþa kanýttý kýrmýzý Ýlkin o çaldý nesneye rengi. Ardýç kuþu büyütürken içinde aþký Kýzýlca kýyamet koptu.. Tutuþtu denizler, Gün battý. Þarabi kýzýllýkta Mem, Zîn’e vuruldu.. Kaybettik günü gecede Toprak kana doydu.
Yapraðýn yeþilden koptuðu anda Dünya Sarý’ya durdu. Ayrýldý düþler gerçekten Sonuç yine hicran. Yürekler yorgun, Güller soldu, Mevsim hazân oldu. Hüzün acýya, Sabýr Sarý’ya döndü…
Baharla yeniden uyanýrken umut Adýmýz Yeþildi bizim. Kar altýndan baþýný uzatan Kardelenden geliyorduk, Baharda yeþeren Umuda doðru.. Kürtçe ezgilerle zýlgýtlar Alanlarda havaya savruldu. Yeþile büründü dallar Ve adý Newroz’du…
Sudaki bütün yansýmalarda sen vardýn Mavi. Hüznü yasa boðdun, Geriye tebessüm kaldý. Umuda göç eden kuþlarýn Ýsimsiz duraðý, Surlarda rüzgarý bekleyen Yüreði coþkun çocuktun.
Birleþti renkler yeniden Þeffaflaþtý her þey Ve þey öz’de kayboldu..
Sosyal Medyada Paylaşın:
fırat erdoğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.