Ne gün kaybettim ay’ýmý,
Ben bilmedim balayýmý,
Daðlar ile halayýmý;
Bak çekeli yýllar olmuþ,
Sandým ki, sular durulmuþ.
Sen yalaný gerçekmiþ san,
Kaç kez aldanýrmýþ insan,
Sanma her günü bir nisan;
Vurduðumuz sarp bir kaya!
Hayat gelmiyor þakaya...
Kaç oyun bilirdim oysa,
Ne tüzük vardý, ne yasa,
Ayaðýmý basa basa;
Yoktu tasam, ne de derdim,
Benimdir bu dünya derdim.
Çok erken kalýrken yaya,
Kayýyor altýmdan dünya,
Nasýl düþtüm ben buraya?
Fikrimde yok, yok aklýmda,
Kaldým bir yalnýz adada!
Oysa sallanýr mendilim,
Konuþtuðum ayný dilim,
Anlamýyor ki, sevgilim!
Merdiven dayarken aþka,
Onun derdi daha baþka.
Gül açacak bað olmanýn,
Baþkasý yok dað olmanýn,
Bir ömür hep sað olmanýn;
Bize kalýrken firesi,
Lokman da kaldý çaresi.
Tutuþ benimle el ele,
Gel sen bugün beni bele,
Yaþayamam artýk böyle!
Yaþ yere bastý ayaðým,
Heyelanda gönül daðým...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.