Ben istesem bile veremezmiþsin, “Verme!...” Ben bir kez istedim baþka dilenmem “Umut” dediðin öylesine alýp verilen bir þey deðil zaten “Secde ettim” belki ama “gayrý eðilmem!..” *** Gülümsemenden bile ümitlenirdim ben biliyor musun? “Gülme!...” Ben bir kez kayboldum tebessümünde Oysa zoraki gülüþleri hissederim ben Bilirim her gülüþ “ayrýlýðýn neresinde?” *** Sen hiç benim olmadýn ya, olamadýn “Olma!...” En azýndan “OLMAK ÝSTÝYORUM!..” diyebilirdin Hayatýmýn en özel, en güzel hediyesi olurdu bu sözün Demek ki yoktu!.. “Bir umut” olsaydý söyleyebilirdin!.. *** Seni “sana býrakýyorum” artýk!.. Yoruldum, ya da “hýrpaladýn” “Yorma!...” Yarýna taþýyacak bir ümidim kalmadý “Seni sevmekten” vazgeçecek kadar sýradan deðil sevgim Fakat seni paylaþmaya(!) tahammülüm kalmadý *** Anlayamadým ki!.. Nedir gözlerinde ki? Aþk mý? Merhamet mi? “Acýma!..” Beni seviyorsan, ya da “her nasýl seviyorsan” iþte, fark etmez Geleceðinde, umutlarýnda yoksam, uyandýr beni!.. Bana bir iyilikte bulun De ki; “SONUNDA VUSLAT YOK BU YOLUN!..” *** “Varým” de!.. Veya “Yokum!..” Kararsýzlýktan kurtul, çýk karanlýktan “Saklanma!..” Kabul etmesini bilmiyorsan, “yol etmesini” bilmelisin!.. Daha büyük bir acý mý var “Kararsýzlýðýn” cenderesinden,!.. Madem ben durmadan yazýyorum seni, sen silgi olup silmelisin!.. *** Gayrý düþmem üstüne, gayrý “sýkboðaz” etmem, bunaltmam seni, “Rahatla!..” Komplekslerim yok, ben alýngan deðilim!.. Sen anlamadýn bir türlü ya; “BEN SEVEN BÝRÝYÝM!..” “Akýl almaz” belki böyle bir sevgiyi, varsýn almasýn!.. “BEN DELÝYÝM!..” *** Her kurduðum cümleye sen “nokta koydun” susturdun, sustun “Susma!...” YA DA BOÞVER, SUS!.. Artýk sormayacaðým nasýlsa!.. Seni sana býraktým!.. Yüreðinde “bana ait bir þey varsa” verirsin zaten Yoksa da “canýn sað olsun!..” Galiba “alýþtým” *** Sen en büyük servetimsin benim.. Nedeni ne olursa olsun “Sorma!...” Seni sana cevaplayamam, seni sana anlatamam Senden gidemem, sensiz yaþayamam, Ne var ki; Senin “el” olmana alýþamadým, alýþamam!.. *** “Bilmiyor muydun?” deme!. Bilmek baþka, sindirmek baþka “Bakma!...” Bakma öyle þaþkýn þaþkýn!.. Senin üstüne düþen gölgeden, Hatta sana “nazar eden” gözlerden bile muzdaribim ben!.. Hem de neyi beklediðimi, niye beklediðimi Ve… Ne kadar bekleyeceðimi bilmeden!.... *** Seni unutmayý unuttum!.. Sen ciðerime yapýþmýþ köz gibisin “Yakma!...” Yaktýðýn yerlerin iyileþme þansý bile yok!.. Benim de bu yaralarla yaþama þansým yok!.. Sen “geleceðim” demeden, böyle bir muradým da yok!.. *** Ben seni nefes aldýðým sürece seveceðim, hani olur da unutursun “Unutma!....” Aradýðýnda en yakýnýnda olacaðým, çaldýðýnda kapýyý açacaðým Ama bana “bir parça umudu” neden çok gördüðünü Hiç ama hiç anlayamayacaðým!.... *** Aslýnda “vereceðin umudun” gerçekte “yalan” olacaðýný düþünüyorsan Boþver o zaman, “Anlatma!....”
“Kadir Albayrak” Sosyal Medyada Paylaşın:
kasev Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.